வெளியூருக்குப் போவது என்று தீர்மானமானவுடன் நான் எடுத்த முடிவைக் கேட்டு வீட்டில் இருந்த யாரும் எதுவும் பேச வில்லை. சொல்லப் போனால் வெளியூருக்குப் போகக்கூட வேண்டாம் என்றே அவர்கள் நினைக்க ஆரம்பித்தார்கள். நான் அவர்களைச் சமாதானப்படுத்த விரும்பவில்லை, அதே சமயம் எடுத்த முடிவை செயலாக்கியே தீருவது என்ற எண்ணத்தோடு வீதியில் இறங்கினேன்.
அதற்குள் என் வீட்டார், பக்கத்து வீட்டுக்காரரரிடம் சுருக்கமாகச் சொல்லி அவரும் நான் தெருக்கோடியை அடையும்போது, ஏன் சார் விஷப் பரீட்சை, நான் வேணா 2 நாள் உங்க வீட்டிலேயே படுத்துக் காவல் பார்த்துக்கறேன் என்று முன்வந்தார். உங்களுக்குச் சிரமம் வேண்டாம், நாம் அரசையும் நம்பித்தான் வாழ்ந்தாக வேண்டும் என்று சொல்லிவிட்டு, காவல் நிலையம் நோக்கி நடந்தேன். வெளியூர் போகும் அந்த 2 நாள்களும் போலீஸ்காரர்கள் என் வீட்டைப் பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்ல வேண்டும் என்பதுதான் அந்த முடிவு.
போலீஸ் நிலையத்துக்குள் போனபோது கடா மீசையும் கலர் சொக்காயும் போட்டுக்கொண்டு நாற்காலியை அடைத்தபடி ஒருவர் உட்கார்ந்திருந்தார். அவர்தான் ரைட்டர் என்று ஊகித்தேன். முதல்வர் கூடப் பதவி என்ற முள்முடி இல்லாத காலத்தில் கலர் லுங்கியுடன் பேட்டி தந்த படத்தை சுபமங்களாவில் பார்த்திருந்ததால் உண்மையிலேயே இவரும் பெரிய ரைட்டராகவே இருப்பார் என்று ஊகித்தேன். என் ஊகம் வீண் போகவில்லை.
அதற்குள் பேரிரைச்சலோடு வந்த ஜீப்பிலிருந்து காவல்துறைக்கே உரிய டிரேட் மார்க் தொப்பையுடன் ஒரு அதிகாரி யாரையோ வைதபடியே உள்ளே மூச்சு வாங்கிக்கொண்டு வந்தார். என்னய்யா ஸ்டேஷன் லட்சணம் இது, எங்கய்யா ஏட்டு, சூடா டீ சொல்லுய்யா என்று உரத்த குரலில் கட்டளையிட்டபடியே இவன் யார் என்று என்னைப் பார்த்துவிட்டு ரைட்டரைப் பார்த்தார்.
ரைட்டர் தெரியாது என்பதைக் கண்ணாலேயே சொல்லிவிட்டு விறைப்பாக சல்யூட் அடித்தார். என்னய்யா கேசு அது என்று கேட்டுக்கொண்டே அருகிலிருந்த மர நாற்காலியில் தன்னை புதைத்துக் கொண்டார்.
ரைட்டர் எப்.ஐ.ஆர். ரிஜிஸ்தரை அவரிடம் பணிவாகக் காட்டினார். அவர் மீண்டும் கொதிக்க ஆரம்பித்தார். நாம பொய் கேஸýதான் போடறோம்னு ஊர் பூரா பேசறாங்க இதிலே என்னயா பேரெல்லாம் இப்படி இருக்குது, படி என்று உத்தரவிட்டார்.
ஒக்கூர் மாசாத்தியார், காக்கைப் பாடினியார், வெண்ணிக்குயத்தியார், நப்பசலையார், குலோத்துங்கன், பரணர், கபிலர், பெருஞ்சித்திரனார், இளங்கோ, புகழேந்தி, அம்பிகாபதி என்று ரைட்டர் உற்சாகமாகப் படித்துக் கொண்டே போனார்.
நிறுத்துய்யா, இந்தப் புலவர்கள்ளாம் கடைச்சங்கமா, இடைச்சங்கமா, தொழிற்சங்கமான்னு அறிஞர்களாலேயே சொல்ல முடியல்ல, நீ பாட்டுக்கு இவங்க பேரை எழுதியிருக்கியே என்னய்யா கேஸý என்று மீண்டும் கேட்டார்.
போக்குவரத்துக்கு இடையூறு செய்தது, பொதுச் சொத்துக்குச் சேதம் விளைவித்தது, அரசு ஊழியர்களைக் கடமை செய்ய விடாமல் தடுத்தது, தேசத்துக்கு எதிராகக் கலகம் செய்தது என்று எல்லா செக்ஷன்லயும் புக் பண்ணிட்டேன்(ஐ)யா என்றார். எனக்கே தூக்கிவாரிப்போட்டது.
இந்தப் புலவர்கள்ளாம் எந்தக் காலத்துலயா அப்படிச் செஞ்சாங்க என்று உண்மையிலேயே அழாக்குறையாகக் கேட்டார் அந்த அதிகாரி. இன்னிக்கு காலையிலேதான் சார் என்றார் ரைட்டர். எதுக்காக, யார் இவங்க என்று மீண்டும் கேட்டார்.
விடிகாலைலே கரண்ட் போயிடுச்சாம் சார், எங்க குடியிருப்புக்கு மட்டும் அடிக்கடி கரண்ட் கட் செய்வது சரியா என்று கேட்டு மறியல் பண்ணினாங்க சார். இவங்கள்ளாம் ஒரு அரசியல் கட்சியிலே சேர்ந்துட்டாங்க சார். அங்க அவங்க பேரையெல்லாம் இப்படி சுத்தத் தமிழ் பெயர்களா மாத்திட்டாங்க சார் என்று ரைட்டர் விளக்கினார்.
செம்மொழி மாநாடு நடக்கப் போகிற சமயத்தில் இத்தனை தமிழ்ப் புலவர்கள் கூண்டோடு கைதாகிவிட்டார்களே என்று திகைத்த எனக்குப் புதிர் அவிழ்ந்தது நிம்மதியாக இருந்தது.
அப்போது திடீரென யாரோ என்னைப் பிடித்துத் தள்ளினார் போல இருந்தது. கண்ணை விழித்துப் பார்த்தால் ஆபீசில்தான் லஞ்ச் இன்டெர்வெல்லுக்குப் பிறகு அப்படியே சீட்டில் தூங்கியதும் அதெல்லாம் பகல் கனவு என்றும் தெரிந்தது.
இனி ஊருக்குப் போகக்கூடாது, அப்படியே போவதாக இருந்தாலும் போலீஸ்காரர்களிடம் சொல்லி தொந்தரவு செய்யக்கூடாது என்று தோன்றியது.
கட்டுரையாளர் :ராணிப்பேட்டை ரங்கன்
நன்றி : தினமணி
Monday, December 7, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
சொல்லலாமா
சார் ரொம்ப கஷ்ட்டப்பட்டு படிச்சு ஒன்னுமே இல்லையே சார், கூடாதா?"
basipam nandri
Post a Comment