இந்தியாவுக்கு மிகப்பெரிய ஆபத்து வெளியிலிருந்து வராது. நம் நாட்டுக்குள்ளேயே உருவாகி வரும் மாவோயிஸ்ட் தீவிரவாதிகளால் உருவாகும் ஆபத்துதான் அது எனப் பலரும் கூறி வருகிறார்கள்.
மாவோயிஸ்டுகளை அடக்கி ஒடுக்க கூடுதலான போலீஸôரும், ராணுவத்தினரும் சேர்ந்து ""ஆபரேஷன் கிரீன் ஹண்ட்'' எனப்படும் பச்சை வேட்டை திட்டம், மத்திய அரசால் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. "நேரடிப் பேச்சுவார்த்தைக்கு வாருங்கள் அல்லது கடுமையான நடவடிக்கைகளை எதிர்கொள்ளுங்கள்' என்று மத்திய அமைச்சர் சிதம்பரம் எச்சரிக்கையும் விடுத்துள்ளார். ஆனால் இந்தப் பிரச்னையை ஒரு சட்ட ஒழுங்குப் பிரச்னையாகக் கருதி நடவடிக்கை எடுக்காமல், ஓர் அடித்தட்டு சமூகப் பிரச்னை என்ற நோக்கில் ஆராய்ந்து மாற்று நடவடிக்கைகளை எடுக்க வேண்டும் என்பது அரசியல் நோக்கர்கள் மற்றும் நிர்வாக வல்லுநர்களின் கருத்து.÷
மாவோயிஸ்டுகளின் போராட்டக் குழுவில் நிறையப் பெண்கள் உருவாகியிருப்பது இந்தக் கருத்துக்கு வலு சேர்க்கிறது. கடந்த நான்கு மாதங்களில் மேற்கு வங்கத்தின் மேற்கு மிதுனபுரி பகுதியில் 20 பெண் மாவோயிஸ்ட் தீவிரவாதிகளைப் போலீஸôர் கைது செய்துள்ளனர். அதில் மாலா குமாரி எனும் 20 வயது குமரிப்பெண் ஒருவர். இவர் மாவோயிஸ்டுகளின் உயர் கமிட்டி உறுப்பினர். ஒரு தாக்குதல் பணிக்குத் தலைமையேற்று கையில் கண்ணிவெடிகுண்டுகள், பிஸ்டல்கள் போன்றவற்றுடன் கைது செய்யப்பட்டிருக்கிறார்.
இதுபோலவே சுமன்மண்டி எனும் 50 வயதுப் பெண் ஒருவரின் தலைமையில் 14 பெண்கள் லால்கர் பகுதியில் கைது செய்யப்பட்டிருக்கிறார்கள். நிறையப் பெண் போராளிகள் யுத்தவெறியுடன் அடர்ந்த காட்டுப்பகுதிக்குள் கரடு முரடான பகுதிகளில் ஆண்களுக்குச் சமமாக மிகவும் அசெளகரியமான சூழ்நிலைகளில் போராடுவதற்குத் தங்களைத் தயார்படுத்திக் கொண்டுள்ளனர். இதுபோன்ற வாழ்க்கையை ஏற்றுக்கொள்ளும் மனநிலை அவர்களுக்கு ஏன், எப்படி, எதற்காக வந்தது எனும் கேள்வி எழுகிறது. இவர்களில் பலருக்கு மா சேதுங், கார்ல் மார்க்ஸ், லெனின் மற்றும் ஸ்டாலின் போன்றவர்களைப் பற்றி எதுவுமே தெரியாது.
2007-ம் ஆண்டு மகாராஷ்டிரத்தில் கத்சிரோலி எனும் பகுதியில் சுமன் எனும் 18 வயதே நிரம்பிய இளம் பெண் மாவோயிஸ்டுகளின் தீவிரவாதப் பயிற்சி முகாமில் ஆயுதப்பயிற்சி பெற்று வந்தார். அவரைப் பேட்டி கண்ட ஒரு பத்திரிகையாளர், ""இவருக்கு கம்யூனிஸத்தைப் பற்றியோ, தீவிரவாதத்தைப் பற்றியோ எதுவுமே தெரியாது. தனது கிராமத்தில் பிழைப்புக்குச் சரியான வழி கிடையாது, தங்களைக் கொடுமைப்படுத்தும் ஆண்கள் மற்றும் தீவிரவாதிகளைத் தேடித் தங்கள் ஊருக்கு வரும் போலீஸ்காரர்கள் தங்களை மானபங்கம் செய்ய முயற்சிப்பது போன்றவற்றிலிருந்து விடுபட மாவோயிஸ்டுகளை அணுகினால் அவர்கள் உடனடி நடவடிக்கை எடுக்கிறார்கள். இவர்கள் மாவோயிஸ்டுகளான காரணம் இதுதான்.
ஆக, ஆதிவாசி மக்களின்மீது மற்றவர்களால் நடத்தப்படும் கடுமையான நடவடிக்கைகளுக்கு அரசுத் தரப்பிலோ மற்ற அரசு சாராத நிறுவனங்கள் தரப்பிலோ எந்தவிதமான நல்லாதரவுடன் கூடிய நடவடிக்கைகள் அந்தப் பகுதியில் கிடையாது. நமது வளர்ந்துவிட்ட கிராமங்களில் உள்ளதுபோல், ஊர்ப் பஞ்சாயத்து அல்லது தனிப்பட்டவர்கள் மீது நடத்தப்படும் தாக்குதல்களைத் தட்டிக்கேட்கும் பெரியவர்கள் அடர்ந்த காட்டுப்பகுதியில் உள்ள ஆதிவாசி கிராமங்களில் இல்லை.
இதுபோன்ற பகுதிகளுக்குச் செல்லும் மாவோயிஸ்டுகள் பாதிக்கப்பட்ட பெண்களைக் குறிவைத்து தங்கள் இயக்கத்தில் சேர்த்துக் கொள்கிறார்கள்.
இதுபோன்ற ஆதிவாசி குடியிருப்புகளில் கண்டெடுக்கப்பட்ட ஒரு சிறிய போஸ்டரில் "வர்க்கப் போராட்டத்தின் மூலம் புரட்சி உருவாகும். புரட்சி இல்லாமல் பெண்களுக்கு விடுதலை கிடைக்காது' எனும் வாசகங்கள் உள்ளன. இப்பகுதியில் வேலை செய்யும் ஓர் அனுபவம் வாய்ந்த போலீஸ் அதிகாரியின் கூற்றுப்படி ஆதிவாசிகள் குடியிருப்புகளில் பொருளாதார முன்னேற்றமும் கிடையாது. அதுபோலவே எந்த அரசியல் கட்சியும் கிடையாது. எனவே இந்த அரசியல் வெற்றிடத்தை மாவோயிஸ்டுகள் மிக எளிதாக நிரப்பிவிடுகிறார்கள்.
மேலே கூறப்பட்ட விஷயங்கள் நமக்கு மிகவும் அதிர்ச்சி அளிப்பதாக உள்ளன. இதைப் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்த நீட்டாலா குலாட்கர் என்பவர், அஜிதா எனும் 19 வயது நிரம்பிய பெண் நக்சலைட் பற்றி விரிவாகக் கூறுகிறார்.
1968-ம் ஆண்டு கேரளத்தில் ஒரு காவல் நிலையத்தைத் தாக்கும் நக்சலைட்டுகள் சுற்றி வளைத்துப் பிடிக்கப்பட்டார்கள். அவர்களில் அஜிதா எனும் பெண்மணியும் ஒருவர். அஜிதா குனிக்கல் எனும் இந்தப் பெண் மும்பையில் பிறந்தவர். ஆனால் கேரளத்தில் வளர்ந்தவர். இவரது தந்தை குனிக்கல் நாராயணன், கேரளத்தில் நக்சல்பாரி இயக்கத்தைத் தொடங்கியவர். இவரது மனைவி மந்தாகினி குஜராத்தைச் சேர்ந்தவர். கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்த அஜிதாவை, அவரது தந்தை நக்சல்பாரி இயக்கத்தில் சேருமாறு அழைப்பு விடுத்தார்.
நக்சல்பாரி இயக்கத்தில் முழு ஈடுபாடு ஏற்பட்ட பின் அஜிதா கேரளத்தில் வயநாடு பகுதிக்குச் செல்கிறார். அங்கு மலைப்பிரதேசத்தில் ஆதிவாசிகளுக்கும், நிலச்சுவான்தார்களுக்கும் கடுமையான தகராறுகள் நடந்துவந்த நேரம் அது. நிறைய ஆதிவாசிகளின் நிலங்களை நிலச்சுவான்தார்கள் வன்முறையாக எடுத்துக்கொண்டு ஆதிவாசிகளை விரட்டி விடுவது என்பது ஒரு பிரச்னையாக உருவெடுத்தது.
இது பற்றி அரசு அதிகாரிகளிடம் கேட்டால், நிறைய பட்டா நிலங்கள் வெளியூர்களில் வசிக்கும் நிலச்சுவான்தார்களால் தனிப்பட்ட முறையில் நேரடியாக நிர்வகிக்கப்படாமல் இருந்தன.
இதுபோன்ற நிலங்களில் ஆதிவாசி கிராமத்தினர் சென்று குடியமர்ந்து கொண்டு சிறிய அளவில் விவசாயம் செய்து வந்தார்கள். இது இரண்டு மூன்று தலைமுறைகளாகத் தொடர, இந்த நிலங்கள் தங்களுக்குச் சொந்தம் என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள். ஆனால், அரசு ஆவணங்களில் பல நிலச்சுவான்தார்கள் பட்டாதாரர்களாகத் தொடர்ந்தார்கள்.
நிலங்களின் தேவைகளும், விலைமதிப்பும் உயர்ந்த பின்னர், நகர்ப்புறங்களில் இருந்த நிலச்சுவான்தார்கள் தங்கள் நிலங்களைத் தேடி மலைக்கிராமப் பகுதிகளுக்கு வந்து அவற்றை யாரோ ஆக்கிரமித்திருப்பதைக் கண்டு போலீஸ் உதவியுடன், உள்ளூர் ரவுடிகள், வஸ்தாதுகள் உதவியுடன், ஆதிவாசிகளைத் துரத்திவிட்டு, தங்கள் பட்டா நிலங்களை மீண்டும் கையகப்படுத்துவார்கள். வழக்கம்போல் போலீஸôர் சட்டப்படி பட்டா வைத்திருக்கும் பணக்காரர்களின் பக்கம் துணை நிற்பார்கள்.
நிலைமை இப்படி இருக்க ஆதிவாசி தலைவர்களும் நக்சல்பாரி இயக்கத்தினரும் நிலச்சுவான்தார் கையில் இருக்கும் பட்டாக்கள் உண்மையானவை அல்ல, போர்ஜரிகள் என வாதிட்டார்கள். இந்தப் பிரச்னை மிகவும் அதிகமாகி ஒரு கொரில்லா தாக்குதல்தான் சரி என ரகசியமாக நக்சல்பாரிகளின் கூட்டத்தில் பிரசாரம் தொடர்ந்தது.
கேரளத்தின் அன்றைய நம்பூதிரிப்பாட் அரசாங்கம் தலைச்சேரி எனும் இடத்தில் ஒரு பெரிய தாக்குதலைச் சமாளிக்க வேண்டியிருந்தது.
கண்ணூர் மாவட்டத்தில் ஒரு தனியார் பீடி கம்பெனி மிகப் பிரபலமாக வளர்ந்தது. அதில் சுமார் 20,000 பீடித் தொழிலாளர்கள் வேலை செய்தார்கள். அவர்களுக்குக் குறைந்தபட்ச கூலி நிர்ணயம் செய்து நம்பூதிரிப்பாடின் கம்யூனிஸ்ட் அரசு ஒரு சட்டம் இயற்றியது. இந்தக் கூலி கட்டுபடியாகாது என்பதால், பீடி கம்பெனியை மூடிவிட்டு, தங்கள் சொந்த கர்நாடக மாநிலத்துக்கு அதை மாற்றிவிட்டார்கள்.
இந்த ஒரே நடவடிக்கையில் 20,000 ஏழைத் தொழிலாளர்கள் வேலையிழந்து பரிதவித்தார்கள். அவர்களைத் திரட்டி ஆயுதங்களைக் கொடுத்துப் பயிற்சி செய்து தலைச்சேரி போலீஸ் நிலையத்தைத் தாக்க முற்பட்டார்கள் நக்சலைட்டுகள்.
அஜிதா அந்தத் தாக்குதலில் பங்கெடுத்தார். ""அந்தத் தாக்குதலில் நிறைய ஆயுதங்கள் அங்கே கிடைக்கும் என்று நாங்கள் ஈடுபட்டோம். ஆனால் அந்தத் தாக்குதலில் நாங்கள் கைது செய்யப்பட்டு படுதோல்வி அடைந்தோம்'' என்கிறார் அஜிதா. அவர் ஏழரை ஆண்டுகள் சிறையில் இருந்தார்.
19 வயதே நிரம்பிய அஜிதா, போலீஸôரால் மானபங்கப்படுத்தப்பட்டதாகவும், அவர்கள் தன்னை நிறைய விபசார வழக்கில் கைதான பெண்களுடன் ஒரே அறையில் அடைத்து வைத்ததாகவும் கூறுகிறார். அதுமாதிரிப் பெண்கள் தாங்கள் வாழ்க்கையில் ஏழ்மையினாலும், ஆண்கள் மற்றும் போலீஸôர் பலரால் துன்புறுத்தப்பட்டு விபசாரத் தொழிலுக்கு வந்ததாகவும் கூறினார்களாம்.
இது ஒரு கேடுகெட்ட உலகம் என்பதைத் தன்னுடைய ஏழரை ஆண்டு சிறை அனுபவத்தில் முழுவதும் தெரிந்து கொண்டதாக அவர் கூறுகிறார்.
என் தந்தை எனக்குப் போதித்த சித்தாந்தங்களும், என்போன்ற சில துரதிருஷ்டமான பெண்கள் வாழ்க்கையில் அனுபவித்த துன்பங்களும் என்னைத் தீவிர போராளியாக மாற்றியது என்று கூறுகிறார் அஜிதா.
இதுபோன்ற தகவல்கள் வளர்ந்துவிட்ட மாநிலமாகிய தமிழகத்தின் குடிமக்களாகிய நமக்கு மிகவும் ஆச்சரியத்தை அளிக்கலாம். மக்களின் அடிப்படைத் தேவைகளை மாநில அரசு கவனிக்க வேண்டும். கிராமப்புறங்களில் வாழ்க்கைக் கட்டமைப்புகள் எனப்படும் சாலை வசதிகள், குடிநீர் வசதி, கல்வி, சுகாதாரம் போன்றவற்றுடன் அடிப்படை சமூகப் பாதுகாப்பும் உறுதி செய்யப்பட வேண்டும்.
கல்வி அறிவில்லாத பெண்கள் எப்படி நடத்தப்படுகிறார்கள், தொழிலாளர்கள் எப்படித் தங்கள் எஜமானர்களால் நடத்தப்படுகிறார்கள் என்பவையெல்லாம் அடிப்படை விஷயங்களாக மாறுகின்றன. ஏழை, பணக்காரன் வித்தியாசம் மிக அதிகமாகி காழ்ப்புணர்ச்சி வளரக்கூடாது என்ற ஒரே காரணத்துக்காகத்தான் இந்தியாவின் முதல் பிரதமர் பண்டித ஜவாஹர்லால் நேரு, சோஷலிச சித்தாந்தப்படி ஏழை மக்களின் நல்வாழ்வுக்காக பல உயரிய திட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்தினார். காலப்போக்கில் அரசியல்வாதிகளின் ஊழல் பெருகி தாதாக்களுடனும், தனவந்தர்களுடனும் ஒரு கூட்டணி அமைத்து ஏழை மக்கள் அதிக அளவில் உருவாகித் தங்களுக்கு அரசு எதுவும் செய்யாது, போராடித்தான் நமக்கு வேண்டிய நன்மைகளை நாம் பெற முடியும் என்ற எண்ணம் உருவாகிவிட்டது.
இதை முற்றும் உணர்ந்து, அதன் அடிப்படையில் திட்டமிடாமல், கூடுதல் போலீஸôரையும், பாதுகாப்புப் படையினரையும் அனுப்பி, ஆளில்லாத விமானங்களின் மூலம் குண்டு மழை பொழிந்து மாவோயிஸ்டுகளை அடக்கி ஒடுக்கிவிட முடியாது!
கட்டுரையாளர் : என். முருகன்
நன்றி : தினமணி
Wednesday, December 9, 2009
ஊழலின் ஊற்றுக்கண்!
உலக ஊழல் ஒழிப்பு தினம் என்று ஆண்டுக்கொரு முறை ஊழலுக்கு எதிரான விழிப்புணர்வை மக்கள் மத்தியில் ஏற்படுத்துவது என்பதே அவமானகரமான விஷயம். கொலை கொள்ளை ஒழிப்பு தினம், விபசார ஒழிப்பு தினம், உண்மை பேசும் தினம் என்றெல்லாம்கூட ஏற்படுமோ என்று பயமாக இருக்கிறது.
ஊழல் என்பது உலகளாவிய விஷயமாகிவிட்டது என்பதால் அதை அன்றாட வாழ்க்கையின் அம்சமாகவே பெரும்பாலோர் ஏற்றுக்கொண்டு விட்டதாகத் தோன்றுகிறது. ராஜா ராணி காலத்திலிருந்து ஆட்சியாளர்களுக்கு நெருக்கமாக இருந்தவர்கள் அதிகப்படியான சலுகைகளை அனுபவிப்பது என்பது புதிய விஷயமல்ல. அதேபோல, ஆட்சியாளர்களில் பலர் குடிமக்களின் நலனைப் பற்றியே கவலைப்படாமல் சகல சௌபாக்கியங்களுடன் ராஜபோகமாக ஊதாரி வாழ்க்கை வாழ்ந்த சரித்திரம் உலகளாவிய ஒன்று.
ஆட்சியையும் அதிகாரத்தையும் ஒரு சிலர் பரம்பரை பாத்தியதை கொண்டாடி வருவதையும், குடிமக்களின் நல்வாழ்வைப் பற்றிய சிந்தனையே இல்லாமல் ஆட்சியாளர்களும் அவர்களுக்கு நெருக்கமானவர்களும் செயல்பட்டு வருவதையும் பார்த்து மக்கள் கொதித்து எழுந்ததன் விளைவுதான் மன்னர் ஆட்சிக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கப்பட்டதும், மக்களாட்சி மலர்ந்ததும். நியாயமாகப் பார்த்தால் மக்களாட்சியில் லஞ்சம், ஊழல், அதிகார துஷ்பிரயோகம், ஒரு சிலர் தனிச் சலுகைகள் பெறுவது போன்றவற்றுக்கே இடம் இருக்கலாகாது.
ஆட்சி முறை மாறியதே தவிர மன்னராட்சியின் தவறுகளும் குறைபாடுகளும் களையப்பட்டனவா என்று கேட்டால் உதட்டைப் பிதுக்க வேண்டி இருக்கிறது. பரம்பரை ஆட்சிக்குக்கூட மக்களாட்சியில் முற்றுப்புள்ளி வைக்க முடியாத நிலைமை. ஜார் மற்றும் பதினெட்டாம் லூயி மன்னர்களுக்குப் பதிலாக ஹிட்லர், முசோலினி, இடி அமின் என்று சர்வாதிகாரிகளும், மக்களைப் பற்றிய கவலையே இல்லாமல் தங்களது மனம் போன போக்கில் நடந்த ஆட்சியாளர்களும் மக்களாட்சியிலும் தொடர்வதுதான் வேடிக்கை.
வளர்ச்சி அடைந்த நாடுகள், வளர்ச்சி அடையாத நாடுகள் என்கிற வேறுபாடே இல்லாமல், மக்களாட்சி, சர்வாதிகார ஆட்சி, ராணுவ ஆட்சி என்றெல்லாம் வித்தியாசம் பாராமல் எங்கும் எல்லா இடத்தும் நீக்கமற நிறைந்திருக்கும் பரம்பொருள்போல லஞ்சமும், ஊழலும், அதிகார துஷ்பிரயோகமும், தனிநபர் சலுகைகளும் பரந்து விரிந்திருப்பது மனித சமுதாயத்துக்கே களங்கமாகவும் அவமானமாகவும் தொடர்கிறது.
லஞ்ச ஊழலைப் பொறுத்தவரை ஒரு வேடிக்கையான விஷயம் என்னவென்றால், இது படித்தவர்களின் தனிச்சொத்து என்பதுதான். கிராமங்களில் படிக்காத ஏழை விவசாயியோ, தொழிலாளியோ லஞ்சம் வாங்கவும், ஊழல் செய்யவும் வாய்ப்பே இல்லாதவர்கள். அரசு அலுவலர்களானாலும், காவல்துறையினரானாலும் அவர்கள் படித்தவர்கள். அவர்கள்தான் லஞ்சம் வாங்குகிறார்கள். அப்பாவி ஏழைகளும், படிப்பறிவில்லாதவர்களும், சாமானியர்களும், நடுத்தர வர்க்கத்தினரும் இந்தப் படித்த "கன'வான்களின் பேராசைக்குத் தீனி போட வேண்டிய நிர்பந்தம்.
பிகாரில் முதல்வர் நிதீஷ் குமார் பதவி ஏற்றதும் ஊழலுக்கு எதிராகக் கடும் நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார். லஞ்சம் வாங்கும்போது கையும் களவுமாகப் பிடிபட்டு, கைது செய்யப்பட்ட 365 அரசு ஊழியர்களில் 300 பேருக்கும் அதிகமானவர்கள் கோடீஸ்வரர்கள் என்பது விசாரணையில் தெரிய வந்தது.
கடந்த நான்கு ஆண்டுகளில், சுமார் 1000 அரசு உயர் அதிகாரிகள் மற்றும் ஊழியர்கள்மீது வழக்குத் தொடரப்பட்டிருக்கிறது. இவர்களில் சிலர் சிறைத் தண்டனையும் அனுபவித்தவர்கள். ஆனாலும் இவர்களில் ஒன்றிரண்டு கணக்கர்களும், கடைநிலை ஊழியர்களும் தவிர யாரும் பதவி நீக்கம் செய்யப்படவில்லை. வழக்குகள் தொடரப்பட்டு நடந்து கொண்டிருக்கின்றனவே தவிர தீர்ப்பு எழுதப்படவில்லை. இவர்களைப் பதவி நீக்கம் செய்ய மேலதிகாரிகள் தயாருமில்லை. பிகாரில் மட்டுமல்ல, இந்தியா முழுவதுமே உள்ள நிலைமை இதுதான்.
ஐம்பதுகளில் உள்துறை அமைச்சராக இருந்த குல்ஜாரிலால் நந்தாவில் தொடங்கி எத்தனை எத்தனையோ பிரதமர்களும், உள்துறை அமைச்சர்களும், அரசியல் தலைவர்களும் ஊழலுக்கு எதிராகப் போரை அறிவித்து விளம்பரம் தேடிக் கொண்டார்களே தவிர ஊழல் ஒழியவும் இல்லை. ஊழலுக்கு எதிரான வாய் சவடால் குறையவுமில்லை.
அரசியல் தலைவர்களின் ஊழலைக்கூடப் புரிந்து கொள்ளலாம். தேர்தலுக்குச் செலவு செய்த பணத்தை லஞ்சம் வாங்கி ஈடுகட்டி, அடுத்த தேர்தல்களுக்கான பணத்தைச் சேர்த்து வைக்க முயற்சிக்கிறார்கள் என்று சமாதானம் சொல்ல முடியும். கொள்ளை அடித்துக் கொள்ளவும், லஞ்சம் வாங்கிக் கொள்ளவும் மக்கள் அவர்களுக்கு வாக்களித்து அனுமதி வழங்கி இருக்கிறார்கள் என்று மனதைத் தேற்றிக் கொள்ளலாம்.
ஆனால், மக்களின் வரிப்பணத்தில் சம்பளம் வாங்கும் அரசு அதிகாரிகள், மக்களிடமே லஞ்சம் வாங்குவது எந்த விதத்தில் நியாயம்? வாங்கும் சம்பளம் தங்களது தகுதிக்கும் திறமைக்கும் ஏற்றதாக இல்லையென்றால் ராஜிநாமா செய்துவிட்டு வேறு வேலை பார்த்துக் கொள்வதுதானே? மக்களாட்சியில் மக்களுக்காக உழைப்பதற்காக மக்களால் சம்பளம் கொடுத்து நியமிக்கப்பட்டிருக்கும் வேலைக்காரர்கள், மக்களின் கோரிக்கையை நிறைவேற்ற மக்களிடமே லஞ்சம் வாங்குவது தடுக்கப்பட்டால் ஒழிய, லஞ்சமும் ஊழலும் அன்றாட வாழ்க்கையின் அங்கமாகத் தொடர்வதைத் தடுக்க முடியாது.
லஞ்சமும் ஊழலும் படித்தவன் செய்யும் தவறு. "இவனெல்லாம் படித்தால் என்ன, படிக்காமல் போனால் என்ன?' என்று கேட்கத் தோன்றுகிறதா? படிக்காவிட்டால் லஞ்சம் வாங்க முடியாதே...!
நன்றி : தினமணி
ஊழல் என்பது உலகளாவிய விஷயமாகிவிட்டது என்பதால் அதை அன்றாட வாழ்க்கையின் அம்சமாகவே பெரும்பாலோர் ஏற்றுக்கொண்டு விட்டதாகத் தோன்றுகிறது. ராஜா ராணி காலத்திலிருந்து ஆட்சியாளர்களுக்கு நெருக்கமாக இருந்தவர்கள் அதிகப்படியான சலுகைகளை அனுபவிப்பது என்பது புதிய விஷயமல்ல. அதேபோல, ஆட்சியாளர்களில் பலர் குடிமக்களின் நலனைப் பற்றியே கவலைப்படாமல் சகல சௌபாக்கியங்களுடன் ராஜபோகமாக ஊதாரி வாழ்க்கை வாழ்ந்த சரித்திரம் உலகளாவிய ஒன்று.
ஆட்சியையும் அதிகாரத்தையும் ஒரு சிலர் பரம்பரை பாத்தியதை கொண்டாடி வருவதையும், குடிமக்களின் நல்வாழ்வைப் பற்றிய சிந்தனையே இல்லாமல் ஆட்சியாளர்களும் அவர்களுக்கு நெருக்கமானவர்களும் செயல்பட்டு வருவதையும் பார்த்து மக்கள் கொதித்து எழுந்ததன் விளைவுதான் மன்னர் ஆட்சிக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கப்பட்டதும், மக்களாட்சி மலர்ந்ததும். நியாயமாகப் பார்த்தால் மக்களாட்சியில் லஞ்சம், ஊழல், அதிகார துஷ்பிரயோகம், ஒரு சிலர் தனிச் சலுகைகள் பெறுவது போன்றவற்றுக்கே இடம் இருக்கலாகாது.
ஆட்சி முறை மாறியதே தவிர மன்னராட்சியின் தவறுகளும் குறைபாடுகளும் களையப்பட்டனவா என்று கேட்டால் உதட்டைப் பிதுக்க வேண்டி இருக்கிறது. பரம்பரை ஆட்சிக்குக்கூட மக்களாட்சியில் முற்றுப்புள்ளி வைக்க முடியாத நிலைமை. ஜார் மற்றும் பதினெட்டாம் லூயி மன்னர்களுக்குப் பதிலாக ஹிட்லர், முசோலினி, இடி அமின் என்று சர்வாதிகாரிகளும், மக்களைப் பற்றிய கவலையே இல்லாமல் தங்களது மனம் போன போக்கில் நடந்த ஆட்சியாளர்களும் மக்களாட்சியிலும் தொடர்வதுதான் வேடிக்கை.
வளர்ச்சி அடைந்த நாடுகள், வளர்ச்சி அடையாத நாடுகள் என்கிற வேறுபாடே இல்லாமல், மக்களாட்சி, சர்வாதிகார ஆட்சி, ராணுவ ஆட்சி என்றெல்லாம் வித்தியாசம் பாராமல் எங்கும் எல்லா இடத்தும் நீக்கமற நிறைந்திருக்கும் பரம்பொருள்போல லஞ்சமும், ஊழலும், அதிகார துஷ்பிரயோகமும், தனிநபர் சலுகைகளும் பரந்து விரிந்திருப்பது மனித சமுதாயத்துக்கே களங்கமாகவும் அவமானமாகவும் தொடர்கிறது.
லஞ்ச ஊழலைப் பொறுத்தவரை ஒரு வேடிக்கையான விஷயம் என்னவென்றால், இது படித்தவர்களின் தனிச்சொத்து என்பதுதான். கிராமங்களில் படிக்காத ஏழை விவசாயியோ, தொழிலாளியோ லஞ்சம் வாங்கவும், ஊழல் செய்யவும் வாய்ப்பே இல்லாதவர்கள். அரசு அலுவலர்களானாலும், காவல்துறையினரானாலும் அவர்கள் படித்தவர்கள். அவர்கள்தான் லஞ்சம் வாங்குகிறார்கள். அப்பாவி ஏழைகளும், படிப்பறிவில்லாதவர்களும், சாமானியர்களும், நடுத்தர வர்க்கத்தினரும் இந்தப் படித்த "கன'வான்களின் பேராசைக்குத் தீனி போட வேண்டிய நிர்பந்தம்.
பிகாரில் முதல்வர் நிதீஷ் குமார் பதவி ஏற்றதும் ஊழலுக்கு எதிராகக் கடும் நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார். லஞ்சம் வாங்கும்போது கையும் களவுமாகப் பிடிபட்டு, கைது செய்யப்பட்ட 365 அரசு ஊழியர்களில் 300 பேருக்கும் அதிகமானவர்கள் கோடீஸ்வரர்கள் என்பது விசாரணையில் தெரிய வந்தது.
கடந்த நான்கு ஆண்டுகளில், சுமார் 1000 அரசு உயர் அதிகாரிகள் மற்றும் ஊழியர்கள்மீது வழக்குத் தொடரப்பட்டிருக்கிறது. இவர்களில் சிலர் சிறைத் தண்டனையும் அனுபவித்தவர்கள். ஆனாலும் இவர்களில் ஒன்றிரண்டு கணக்கர்களும், கடைநிலை ஊழியர்களும் தவிர யாரும் பதவி நீக்கம் செய்யப்படவில்லை. வழக்குகள் தொடரப்பட்டு நடந்து கொண்டிருக்கின்றனவே தவிர தீர்ப்பு எழுதப்படவில்லை. இவர்களைப் பதவி நீக்கம் செய்ய மேலதிகாரிகள் தயாருமில்லை. பிகாரில் மட்டுமல்ல, இந்தியா முழுவதுமே உள்ள நிலைமை இதுதான்.
ஐம்பதுகளில் உள்துறை அமைச்சராக இருந்த குல்ஜாரிலால் நந்தாவில் தொடங்கி எத்தனை எத்தனையோ பிரதமர்களும், உள்துறை அமைச்சர்களும், அரசியல் தலைவர்களும் ஊழலுக்கு எதிராகப் போரை அறிவித்து விளம்பரம் தேடிக் கொண்டார்களே தவிர ஊழல் ஒழியவும் இல்லை. ஊழலுக்கு எதிரான வாய் சவடால் குறையவுமில்லை.
அரசியல் தலைவர்களின் ஊழலைக்கூடப் புரிந்து கொள்ளலாம். தேர்தலுக்குச் செலவு செய்த பணத்தை லஞ்சம் வாங்கி ஈடுகட்டி, அடுத்த தேர்தல்களுக்கான பணத்தைச் சேர்த்து வைக்க முயற்சிக்கிறார்கள் என்று சமாதானம் சொல்ல முடியும். கொள்ளை அடித்துக் கொள்ளவும், லஞ்சம் வாங்கிக் கொள்ளவும் மக்கள் அவர்களுக்கு வாக்களித்து அனுமதி வழங்கி இருக்கிறார்கள் என்று மனதைத் தேற்றிக் கொள்ளலாம்.
ஆனால், மக்களின் வரிப்பணத்தில் சம்பளம் வாங்கும் அரசு அதிகாரிகள், மக்களிடமே லஞ்சம் வாங்குவது எந்த விதத்தில் நியாயம்? வாங்கும் சம்பளம் தங்களது தகுதிக்கும் திறமைக்கும் ஏற்றதாக இல்லையென்றால் ராஜிநாமா செய்துவிட்டு வேறு வேலை பார்த்துக் கொள்வதுதானே? மக்களாட்சியில் மக்களுக்காக உழைப்பதற்காக மக்களால் சம்பளம் கொடுத்து நியமிக்கப்பட்டிருக்கும் வேலைக்காரர்கள், மக்களின் கோரிக்கையை நிறைவேற்ற மக்களிடமே லஞ்சம் வாங்குவது தடுக்கப்பட்டால் ஒழிய, லஞ்சமும் ஊழலும் அன்றாட வாழ்க்கையின் அங்கமாகத் தொடர்வதைத் தடுக்க முடியாது.
லஞ்சமும் ஊழலும் படித்தவன் செய்யும் தவறு. "இவனெல்லாம் படித்தால் என்ன, படிக்காமல் போனால் என்ன?' என்று கேட்கத் தோன்றுகிறதா? படிக்காவிட்டால் லஞ்சம் வாங்க முடியாதே...!
நன்றி : தினமணி
நாடாளுமன்றத்தில் நாவாட உதவாத செம்மொழி!
"தே மதுரத் தமிழோசை உலகமெலாம் பரவும்வகை செய்தல் வேண்டும்' என்று ஆர்ப்பரித்தார் மகாகவி பாரதியார். ஆனால் எந்த நாட்டின் சுதந்திரத்துக்காகத் தம் வாழ்நாளை அர்ப்பணித்துக் கொண்டாரோ, அந்த நாட்டின் நாடாளுமன்றத்திலேயே அவர்தம் தாய்மொழியான தமிழ்மொழி ஓங்கி ஒலிக்கப்போவதில்லை என்பதை அவர் எண்ணியிருக்க மாட்டார்.
÷தமிழ் உயர்தனிச் செம்மொழி என்பதை மொழியியல் அறிஞர் ராபர்ட் கால்டுவெல், "திராவிட மொழிகளின் ஒப்பிலக்கணம்' என்னும் நூல்வழியே 1856-ம் ஆண்டு உலகுக்குத் தெரிவித்து சுமார் 150 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, மத்திய அரசு தமிழைச் செம்மொழி என்று அறிவித்தது. தமிழைச் செம்மொழியாக அறிவித்ததே, செம்மொழிக்கான தகுதிகளைத் தளர்த்தி வேறுசில மொழிகளையும் செம்மொழியாக அறிவிப்பதன் பொருட்டே என்பதும் பிறகுதான் விளங்கியது.
÷இது ஒருபுறம் இருக்க, தகுதி மிகுதியால் செம்மொழி என்னும் பெருமை பெற்ற தமிழ்மொழியில், நாடாளுமன்றக் கூட்டத்தொடர்களில் தமிழ்நாட்டைச் சார்ந்த ஒரு மத்திய அமைச்சர் நாடாளுமன்றத்தில் தமிழில் பேச அனுமதி மறுக்கப்பட்டு வருகின்ற செய்தி ஊடகங்களில் அவ்வப்போது வந்துகொண்டிருக்கிறது.
நாடாளுமன்றத்தில் மத்திய அமைச்சர்கள் தமிழில் பேசுவதற்குத் தடையாக இருப்பது என்ன அல்லது யார் என்பது பலருக்கும் பெரும் புதிராகவே உள்ளது. மத்திய அமைச்சர்கள் பேசுவதற்கு அனுமதி மறுக்கப்படுகிறதென்றால், அமைச்சர்கள் அல்லாத மற்ற நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள், இந்தியிலும் ஆங்கிலத்திலும் பிறர் பேசுவதைப்போல் எப்போதும் எதிலும் தமிழில் பேச அனுமதிக்கப்படுகிறார்களா என்றால், இல்லை என்பதை நம்புவதற்கே பலர் தயங்குவார்கள்.
÷அவையில் ஒருவர் இந்தியில் பேசினால் அது ஆங்கிலத்திலும், ஆங்கிலத்தில் பேசினால் அது இந்தியிலும் உடனுக்குடன் மொழிபெயர்ப்பு செய்யப்படுகிறது. இந்த மொழிபெயர்ப்பு வசதி மாநிலங்களவை உறுப்பினராக இருந்த பேரறிஞர் அண்ணா அவர்களின் கோரிக்கையால் 1964-ம் ஆண்டு முதல் செய்துதரப்பட்டு வருகிறது.
தமிழில் பேசுவதற்கு மத்திய அமைச்சருக்கு அனுமதி ஏன் மறுக்கப்படுகிறது என்பதற்கான காரணத்தைத் தெரிந்துகொள்வதற்குமுன், நாடாளுமன்றத்தில் எந்தெந்த மொழிகளில் பேசலாம் என்பது குறித்து அரசியலமைப்புச் சட்டம் என்ன சொல்கிறது என்பதைப் பார்ப்பது அவசியமாகிறது.
÷அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் 120-வது பிரிவு இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறது: ""நாடாளுமன்ற நடவடிக்கைகள் இந்தி அல்லது ஆங்கிலத்தில் மேற்கொள்ளப்படும்.
ஒரு உறுப்பினரால் தம் கருத்தை இந்தி அல்லது ஆங்கிலத்தில் வெளிப்படுத்த இயலாது என்றால், மாநிலங்களவைத் தலைவர் அல்லது மக்களவைத் தலைவர் அல்லது அந்தந்த அவையை நடத்துபவர் அந்த உறுப்பினரைத் தம்முடைய தாய்மொழியில் பேச அனுமதிக்கலாம்.''
÷ஆனால் நாடாளுமன்றத்தில் நடப்பது என்ன? இந்தி, ஆங்கிலம், சம்ஸ்கிருதம் மற்றும் உருது ஆகிய மொழிகளில் யாரும் எப்போது வேண்டுமானாலும் பேசலாம். தமிழிலோ அல்லது பிராந்திய மொழிகள் என்று அழைக்கப்படும் வேறு மாநில மொழிகளிலோ ஓர் உறுப்பினர் பேச வேண்டும் என்றால், அவர் பேசுவதற்குக் கொடுக்கப்படும் வாய்ப்பைவிட, அவருக்கு விதிக்கப்படும் கட்டுப்பாடுகள் அவர் தமிழில் பேசாமல் இருப்பதே மேல் என்று எண்ணி ஒதுங்கிவிடச் செய்கிறது.
ஒருவர் நாடாளுமன்ற உறுப்பினராவதற்கான தகுதிகளைப் பட்டியலிடுகின்ற அரசியலமைப்புச் சட்டப் பிரிவு 84 அல்லது நாடாளுமன்றத்தில் எந்தெந்த மொழிகளில் பேசலாம் என்பதைக் குறிப்பிடும் அரசியலமைப்புச் சட்டப் பிரிவு 120 அல்லது நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் முறை மற்றும் அவர்களின் தகுதிகள் பற்றி விலாவாரியாகக் குறிப்பிடும் மக்கள் பிரதிநிதித்துவச் சட்டம், 1951 ஆகியவற்றில் எதுவும், ஒரு நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் தமிழ் உள்ளிட்ட தம் தாய்மொழியில் பேசுவதைத் தடை செய்யவில்லை. அவர்களுக்கு ஆங்கிலம் அல்லது இந்தி கட்டாயம் தெரிந்திருக்க வேண்டும் என்றும் கூறவில்லை.
இவ்வாறிருக்க, அடிப்படையில் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களான மத்திய அமைச்சர்கள் தமிழில் பேசமுடியாது என்று கூறுகிற, அரசியல் சட்டத்தை விஞ்சுகிற அதிகாரம் யாருக்கு இருக்கிறது? நிச்சயமாக எவருக்கும் இல்லை. இந்த ஜனநாயக ரீதியான மொழி உரிமை மறுக்கப்படுவதற்கான முக்கியமான காரணம், இந்திக்குத் தரப்படும் அதே உரிமையை பிராந்திய மொழிகளுக்கும் தருவதா என்னும் மனப்பாங்கைத் தவிர வேறு எதுவாக இருக்கமுடியும்?
ஒரு மத்திய அமைச்சர் தாம் தமிழில் பேசவிரும்புவதாக நாடாளுமன்றச் செயலகத்துக்குத் தெரிவித்தது பாராட்டத்தக்க ஒரு முன்னோடியான செயல்.
த மிழகத்தைச் சேர்ந்த பிற அமைச்சர்கள் மற்றும் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் அனைவருமே தங்கள் கருத்தை முன் ஆயத்தமின்றி ஆங்கிலத்தில் வெளிப்படுத்தும் அளவுக்கு ஆங்கிலப் புலமை பெற்றவர்களா என்ற கேள்வி எழுவதும் இயற்கைதான்.
÷தமிழர்கள் சம உரிமையின்றி வாழ்ந்துவரும் இலங்கை மற்றும் சிங்கப்பூர் நாடாளுமன்றங்களில்கூட தமிழில் தடையின்றிப் பேச வாய்ப்பளிக்கப்படுகிறது.
தமிழில் பேசவும் பிற மொழிகளில் பேசப்படுவதை மொழிபெயர்ப்புமூலம் தமிழில் கேட்கவும் வசதி செய்யப்பட்டுள்ளது.
தற்போது இந்திய நாடாளுமன்றத்தில் முன்னறிவிப்பு செய்துவிட்டு ஒரு எம்.பி. தமிழில் பேசலாமே தவிர, இந்தி மற்றும் ஆங்கிலத்தில் பேசும்போது அதைத் தமிழில் மொழிபெயர்ப்பு மூலம் அவரால் கேட்கமுடியாது, அந்த வசதி இங்கு செய்துதரப்படவில்லை.
ஆங்கிலப் புலமை இல்லாததால் தமிழில் பேசும் ஒருவர், ஆங்கிலம் அல்லது இந்தியில் நடைபெறும் அவை நடவடிக்கைகளை தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு இல்லாமல் எவ்வாறு புரிந்துகொள்வார்?
இரண்டாந்தரக் குடிமக்களாகத் தமிழர்கள் நடத்தப்படுவதாகக் கூறப்படும் நாடுகளின் நாடாளுமன்றங்களில் தமிழில் பேசுவதற்கும் பிறர் பேசுவதைத் தமிழில் கேட்பதற்கும் கொடுக்கப்படும் உரிமை, இந்திய நாடாளுமன்றத்தில் கொடுக்கப்படவில்லை என்பதை எண்ணும்போது யார் இரண்டாந்தரக் குடிமக்கள் என்ற கேள்வி ஈட்டியாய் நெஞ்சில் குத்துகிறது.
27 நாடுகள் அங்கம் வகிக்கின்ற, 736 எம்.பி.க்களைக்கொண்ட ஐரோப்பிய கூட்டமைப்பின் நாடாளுமன்றத்தில் 23 மொழிகளில் உடனடி மொழிபெயர்ப்பு செய்யப்படுகிறது.
இதற்காக 800-க்கும் அதிகமான மொழிபெயர்ப்பாளர்கள் பணியமர்த்தப்பட்டுள்ளனர் என்பது வியப்புமேலிடும் உண்மை.
ஆனால் காஷ்மீரம் முதல் கன்னியாகுமரி வரை இந்தியா ஒரே நாடு என்று உரக்கச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் இத்திருநாட்டில் சொந்தமொழியே அன்னியப்பட்டுக் கிடக்கும் அவலத்திலும் சலனமில்லாமல் இருப்பதுதான் தமிழனின் தனிப்பண்புபோலும்.
÷சொந்த நாட்டின் நாடாளுமன்றத்திலேயே மதிக்கப்படாத ஒரு மொழி செம்மொழியாய் இருந்து யாருக்கு என்ன பயன்? யாருடைய தயவும் இன்றி நாடாளுமன்றத்தில் தமிழில் பேசும் சூழல் உருவாக வேண்டுமெனில், அரசியமைப்புச் சட்டத்தின் 120-வது பிரிவைத் திருத்துவது அவசரமானதும் அவசியமானதும்கூட. நாடாளுமன்ற நடவடிக்கைகள் இந்தி அல்லது ஆங்கிலத்தில் மேற்கொள்ளப்படும் என்ற வாசகத்தை நாடாளுமன்ற நடவடிக்கைகள் இந்தி அல்லது ஆங்கிலம் அல்லது தமிழ் உள்ளிட்ட மாநில மொழிகளில் மேற்கொள்ளப்படும் என்று மாற்றியமைக்கின்ற அரசியலமைப்புச் சட்டத்திருத்தம் கொண்டுவரப்பட வேண்டும்.
அப்போதுதான் இந்திக்கும் ஆங்கிலத்துக்கும் கொடுக்கப்படும் நாடாளுமன்ற கெüரவம் செம்மொழி தமிழுக்கும் கிடைக்கும்.
தமிழகம் மற்றும் புதுச்சேரியைச் சார்ந்த இரு அவைகளின் எம்.பி.க்கள் 59 பேரும், அரசியல் கட்சித் தலைவர்களும் இந்த அரசியலமைப்பு சட்டத்திருத்தத்தைக் கொண்டுவர முயற்சிப்பார்களா?
அண்ணாவின் நூற்றாண்டு விழா கொண்டாடப்பட்ட இந்த ஆண்டில், அவருடைய முய ற்சியால் கொண்டுவரப்பட்ட நாடாளுமன்ற மொழிபெயர்ப்பு சேவை முழுவீச்சில் செம்மொழி தமிழுக்குக் கிடைக்கச் செய்வதே அவருக்குச் செலுத்தும் உண்மையான அஞ்சலியாக அமையும்.
(கட்டுரையாளர்: தில்லை நாகசாமி
மாநிலங்களவையில் முதுநிலை மொழிபெயர்ப்பாளராக 20 ஆண்டுகள் பணியாற்றி விருப்ப ஓய்வு பெற்றவர்).
நன்றி : தினமணி
÷தமிழ் உயர்தனிச் செம்மொழி என்பதை மொழியியல் அறிஞர் ராபர்ட் கால்டுவெல், "திராவிட மொழிகளின் ஒப்பிலக்கணம்' என்னும் நூல்வழியே 1856-ம் ஆண்டு உலகுக்குத் தெரிவித்து சுமார் 150 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, மத்திய அரசு தமிழைச் செம்மொழி என்று அறிவித்தது. தமிழைச் செம்மொழியாக அறிவித்ததே, செம்மொழிக்கான தகுதிகளைத் தளர்த்தி வேறுசில மொழிகளையும் செம்மொழியாக அறிவிப்பதன் பொருட்டே என்பதும் பிறகுதான் விளங்கியது.
÷இது ஒருபுறம் இருக்க, தகுதி மிகுதியால் செம்மொழி என்னும் பெருமை பெற்ற தமிழ்மொழியில், நாடாளுமன்றக் கூட்டத்தொடர்களில் தமிழ்நாட்டைச் சார்ந்த ஒரு மத்திய அமைச்சர் நாடாளுமன்றத்தில் தமிழில் பேச அனுமதி மறுக்கப்பட்டு வருகின்ற செய்தி ஊடகங்களில் அவ்வப்போது வந்துகொண்டிருக்கிறது.
நாடாளுமன்றத்தில் மத்திய அமைச்சர்கள் தமிழில் பேசுவதற்குத் தடையாக இருப்பது என்ன அல்லது யார் என்பது பலருக்கும் பெரும் புதிராகவே உள்ளது. மத்திய அமைச்சர்கள் பேசுவதற்கு அனுமதி மறுக்கப்படுகிறதென்றால், அமைச்சர்கள் அல்லாத மற்ற நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள், இந்தியிலும் ஆங்கிலத்திலும் பிறர் பேசுவதைப்போல் எப்போதும் எதிலும் தமிழில் பேச அனுமதிக்கப்படுகிறார்களா என்றால், இல்லை என்பதை நம்புவதற்கே பலர் தயங்குவார்கள்.
÷அவையில் ஒருவர் இந்தியில் பேசினால் அது ஆங்கிலத்திலும், ஆங்கிலத்தில் பேசினால் அது இந்தியிலும் உடனுக்குடன் மொழிபெயர்ப்பு செய்யப்படுகிறது. இந்த மொழிபெயர்ப்பு வசதி மாநிலங்களவை உறுப்பினராக இருந்த பேரறிஞர் அண்ணா அவர்களின் கோரிக்கையால் 1964-ம் ஆண்டு முதல் செய்துதரப்பட்டு வருகிறது.
தமிழில் பேசுவதற்கு மத்திய அமைச்சருக்கு அனுமதி ஏன் மறுக்கப்படுகிறது என்பதற்கான காரணத்தைத் தெரிந்துகொள்வதற்குமுன், நாடாளுமன்றத்தில் எந்தெந்த மொழிகளில் பேசலாம் என்பது குறித்து அரசியலமைப்புச் சட்டம் என்ன சொல்கிறது என்பதைப் பார்ப்பது அவசியமாகிறது.
÷அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் 120-வது பிரிவு இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறது: ""நாடாளுமன்ற நடவடிக்கைகள் இந்தி அல்லது ஆங்கிலத்தில் மேற்கொள்ளப்படும்.
ஒரு உறுப்பினரால் தம் கருத்தை இந்தி அல்லது ஆங்கிலத்தில் வெளிப்படுத்த இயலாது என்றால், மாநிலங்களவைத் தலைவர் அல்லது மக்களவைத் தலைவர் அல்லது அந்தந்த அவையை நடத்துபவர் அந்த உறுப்பினரைத் தம்முடைய தாய்மொழியில் பேச அனுமதிக்கலாம்.''
÷ஆனால் நாடாளுமன்றத்தில் நடப்பது என்ன? இந்தி, ஆங்கிலம், சம்ஸ்கிருதம் மற்றும் உருது ஆகிய மொழிகளில் யாரும் எப்போது வேண்டுமானாலும் பேசலாம். தமிழிலோ அல்லது பிராந்திய மொழிகள் என்று அழைக்கப்படும் வேறு மாநில மொழிகளிலோ ஓர் உறுப்பினர் பேச வேண்டும் என்றால், அவர் பேசுவதற்குக் கொடுக்கப்படும் வாய்ப்பைவிட, அவருக்கு விதிக்கப்படும் கட்டுப்பாடுகள் அவர் தமிழில் பேசாமல் இருப்பதே மேல் என்று எண்ணி ஒதுங்கிவிடச் செய்கிறது.
ஒருவர் நாடாளுமன்ற உறுப்பினராவதற்கான தகுதிகளைப் பட்டியலிடுகின்ற அரசியலமைப்புச் சட்டப் பிரிவு 84 அல்லது நாடாளுமன்றத்தில் எந்தெந்த மொழிகளில் பேசலாம் என்பதைக் குறிப்பிடும் அரசியலமைப்புச் சட்டப் பிரிவு 120 அல்லது நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் முறை மற்றும் அவர்களின் தகுதிகள் பற்றி விலாவாரியாகக் குறிப்பிடும் மக்கள் பிரதிநிதித்துவச் சட்டம், 1951 ஆகியவற்றில் எதுவும், ஒரு நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் தமிழ் உள்ளிட்ட தம் தாய்மொழியில் பேசுவதைத் தடை செய்யவில்லை. அவர்களுக்கு ஆங்கிலம் அல்லது இந்தி கட்டாயம் தெரிந்திருக்க வேண்டும் என்றும் கூறவில்லை.
இவ்வாறிருக்க, அடிப்படையில் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களான மத்திய அமைச்சர்கள் தமிழில் பேசமுடியாது என்று கூறுகிற, அரசியல் சட்டத்தை விஞ்சுகிற அதிகாரம் யாருக்கு இருக்கிறது? நிச்சயமாக எவருக்கும் இல்லை. இந்த ஜனநாயக ரீதியான மொழி உரிமை மறுக்கப்படுவதற்கான முக்கியமான காரணம், இந்திக்குத் தரப்படும் அதே உரிமையை பிராந்திய மொழிகளுக்கும் தருவதா என்னும் மனப்பாங்கைத் தவிர வேறு எதுவாக இருக்கமுடியும்?
ஒரு மத்திய அமைச்சர் தாம் தமிழில் பேசவிரும்புவதாக நாடாளுமன்றச் செயலகத்துக்குத் தெரிவித்தது பாராட்டத்தக்க ஒரு முன்னோடியான செயல்.
த மிழகத்தைச் சேர்ந்த பிற அமைச்சர்கள் மற்றும் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் அனைவருமே தங்கள் கருத்தை முன் ஆயத்தமின்றி ஆங்கிலத்தில் வெளிப்படுத்தும் அளவுக்கு ஆங்கிலப் புலமை பெற்றவர்களா என்ற கேள்வி எழுவதும் இயற்கைதான்.
÷தமிழர்கள் சம உரிமையின்றி வாழ்ந்துவரும் இலங்கை மற்றும் சிங்கப்பூர் நாடாளுமன்றங்களில்கூட தமிழில் தடையின்றிப் பேச வாய்ப்பளிக்கப்படுகிறது.
தமிழில் பேசவும் பிற மொழிகளில் பேசப்படுவதை மொழிபெயர்ப்புமூலம் தமிழில் கேட்கவும் வசதி செய்யப்பட்டுள்ளது.
தற்போது இந்திய நாடாளுமன்றத்தில் முன்னறிவிப்பு செய்துவிட்டு ஒரு எம்.பி. தமிழில் பேசலாமே தவிர, இந்தி மற்றும் ஆங்கிலத்தில் பேசும்போது அதைத் தமிழில் மொழிபெயர்ப்பு மூலம் அவரால் கேட்கமுடியாது, அந்த வசதி இங்கு செய்துதரப்படவில்லை.
ஆங்கிலப் புலமை இல்லாததால் தமிழில் பேசும் ஒருவர், ஆங்கிலம் அல்லது இந்தியில் நடைபெறும் அவை நடவடிக்கைகளை தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு இல்லாமல் எவ்வாறு புரிந்துகொள்வார்?
இரண்டாந்தரக் குடிமக்களாகத் தமிழர்கள் நடத்தப்படுவதாகக் கூறப்படும் நாடுகளின் நாடாளுமன்றங்களில் தமிழில் பேசுவதற்கும் பிறர் பேசுவதைத் தமிழில் கேட்பதற்கும் கொடுக்கப்படும் உரிமை, இந்திய நாடாளுமன்றத்தில் கொடுக்கப்படவில்லை என்பதை எண்ணும்போது யார் இரண்டாந்தரக் குடிமக்கள் என்ற கேள்வி ஈட்டியாய் நெஞ்சில் குத்துகிறது.
27 நாடுகள் அங்கம் வகிக்கின்ற, 736 எம்.பி.க்களைக்கொண்ட ஐரோப்பிய கூட்டமைப்பின் நாடாளுமன்றத்தில் 23 மொழிகளில் உடனடி மொழிபெயர்ப்பு செய்யப்படுகிறது.
இதற்காக 800-க்கும் அதிகமான மொழிபெயர்ப்பாளர்கள் பணியமர்த்தப்பட்டுள்ளனர் என்பது வியப்புமேலிடும் உண்மை.
ஆனால் காஷ்மீரம் முதல் கன்னியாகுமரி வரை இந்தியா ஒரே நாடு என்று உரக்கச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் இத்திருநாட்டில் சொந்தமொழியே அன்னியப்பட்டுக் கிடக்கும் அவலத்திலும் சலனமில்லாமல் இருப்பதுதான் தமிழனின் தனிப்பண்புபோலும்.
÷சொந்த நாட்டின் நாடாளுமன்றத்திலேயே மதிக்கப்படாத ஒரு மொழி செம்மொழியாய் இருந்து யாருக்கு என்ன பயன்? யாருடைய தயவும் இன்றி நாடாளுமன்றத்தில் தமிழில் பேசும் சூழல் உருவாக வேண்டுமெனில், அரசியமைப்புச் சட்டத்தின் 120-வது பிரிவைத் திருத்துவது அவசரமானதும் அவசியமானதும்கூட. நாடாளுமன்ற நடவடிக்கைகள் இந்தி அல்லது ஆங்கிலத்தில் மேற்கொள்ளப்படும் என்ற வாசகத்தை நாடாளுமன்ற நடவடிக்கைகள் இந்தி அல்லது ஆங்கிலம் அல்லது தமிழ் உள்ளிட்ட மாநில மொழிகளில் மேற்கொள்ளப்படும் என்று மாற்றியமைக்கின்ற அரசியலமைப்புச் சட்டத்திருத்தம் கொண்டுவரப்பட வேண்டும்.
அப்போதுதான் இந்திக்கும் ஆங்கிலத்துக்கும் கொடுக்கப்படும் நாடாளுமன்ற கெüரவம் செம்மொழி தமிழுக்கும் கிடைக்கும்.
தமிழகம் மற்றும் புதுச்சேரியைச் சார்ந்த இரு அவைகளின் எம்.பி.க்கள் 59 பேரும், அரசியல் கட்சித் தலைவர்களும் இந்த அரசியலமைப்பு சட்டத்திருத்தத்தைக் கொண்டுவர முயற்சிப்பார்களா?
அண்ணாவின் நூற்றாண்டு விழா கொண்டாடப்பட்ட இந்த ஆண்டில், அவருடைய முய ற்சியால் கொண்டுவரப்பட்ட நாடாளுமன்ற மொழிபெயர்ப்பு சேவை முழுவீச்சில் செம்மொழி தமிழுக்குக் கிடைக்கச் செய்வதே அவருக்குச் செலுத்தும் உண்மையான அஞ்சலியாக அமையும்.
(கட்டுரையாளர்: தில்லை நாகசாமி
மாநிலங்களவையில் முதுநிலை மொழிபெயர்ப்பாளராக 20 ஆண்டுகள் பணியாற்றி விருப்ப ஓய்வு பெற்றவர்).
நன்றி : தினமணி
வோடபோன் நிறுவன ரோமிங் கட்டணம் குறைப்பு
செல்போன் நிறுவனங்களுக்கிடையிலான போட்டியின் ஒரு கட்டமாக வோடபோன் நிறுவனம் தனது இரு திட்டங்களுக்கான ரோமிங் கட்டணத்தைக் குறைத்துள்ளது. போஸ்ட் பெய்ட் மற்றும் ப்ரீ பெய்ட் ஆகிய இரு சந்தாதாரர்களுக்கும் இது பொருந்தும். வோடபோனின் டிராவல் பிளான் மற்றும் டிக்கெட் பிளான் ஆகிய இரு பிரிவுகளில் இந்த ரோமிங் கட்டணம் குறைக்கப்பட்டுள்ளது. டிராவல் பிளான் திட்டப்படி வாடிக்கையாளர்கள் இனிமேல் ஒரு நிமிடத்திற்கு 70 பைசா ரோமிங் கட்டணமாக செலுத்த வேண்டும். டிக்கெட் பிளான் திட்டத்தின்படி, ஒரு விநாடிக்கு 1.5 பைசா செலுத்த வேண்டும். ப்ரீபெய்ட் சந்தாதாரர்கள், ரூ.61 ரீசார்ஜ் செய்து டிராவல் பிளானையும், ரூ.62 ரீசார்ஜ் செய்து டிக்கெட் பிளானையும் பயன்படுத்தலாம். இந்த இரு திட்டங்களுக்கான வாலிடிட்டி, ரீசார்ஜ் செய்யும் நாளிலிருந்து 365 நாட்களாக இருக்கும்.நன்றி : தினமலர்
Subscribe to:
Posts (Atom)
