இந்தியாவுக்கு மிகப்பெரிய ஆபத்து வெளியிலிருந்து வராது. நம் நாட்டுக்குள்ளேயே உருவாகி வரும் மாவோயிஸ்ட் தீவிரவாதிகளால் உருவாகும் ஆபத்துதான் அது எனப் பலரும் கூறி வருகிறார்கள்.
மாவோயிஸ்டுகளை அடக்கி ஒடுக்க கூடுதலான போலீஸôரும், ராணுவத்தினரும் சேர்ந்து ""ஆபரேஷன் கிரீன் ஹண்ட்'' எனப்படும் பச்சை வேட்டை திட்டம், மத்திய அரசால் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. "நேரடிப் பேச்சுவார்த்தைக்கு வாருங்கள் அல்லது கடுமையான நடவடிக்கைகளை எதிர்கொள்ளுங்கள்' என்று மத்திய அமைச்சர் சிதம்பரம் எச்சரிக்கையும் விடுத்துள்ளார். ஆனால் இந்தப் பிரச்னையை ஒரு சட்ட ஒழுங்குப் பிரச்னையாகக் கருதி நடவடிக்கை எடுக்காமல், ஓர் அடித்தட்டு சமூகப் பிரச்னை என்ற நோக்கில் ஆராய்ந்து மாற்று நடவடிக்கைகளை எடுக்க வேண்டும் என்பது அரசியல் நோக்கர்கள் மற்றும் நிர்வாக வல்லுநர்களின் கருத்து.÷
மாவோயிஸ்டுகளின் போராட்டக் குழுவில் நிறையப் பெண்கள் உருவாகியிருப்பது இந்தக் கருத்துக்கு வலு சேர்க்கிறது. கடந்த நான்கு மாதங்களில் மேற்கு வங்கத்தின் மேற்கு மிதுனபுரி பகுதியில் 20 பெண் மாவோயிஸ்ட் தீவிரவாதிகளைப் போலீஸôர் கைது செய்துள்ளனர். அதில் மாலா குமாரி எனும் 20 வயது குமரிப்பெண் ஒருவர். இவர் மாவோயிஸ்டுகளின் உயர் கமிட்டி உறுப்பினர். ஒரு தாக்குதல் பணிக்குத் தலைமையேற்று கையில் கண்ணிவெடிகுண்டுகள், பிஸ்டல்கள் போன்றவற்றுடன் கைது செய்யப்பட்டிருக்கிறார்.
இதுபோலவே சுமன்மண்டி எனும் 50 வயதுப் பெண் ஒருவரின் தலைமையில் 14 பெண்கள் லால்கர் பகுதியில் கைது செய்யப்பட்டிருக்கிறார்கள். நிறையப் பெண் போராளிகள் யுத்தவெறியுடன் அடர்ந்த காட்டுப்பகுதிக்குள் கரடு முரடான பகுதிகளில் ஆண்களுக்குச் சமமாக மிகவும் அசெளகரியமான சூழ்நிலைகளில் போராடுவதற்குத் தங்களைத் தயார்படுத்திக் கொண்டுள்ளனர். இதுபோன்ற வாழ்க்கையை ஏற்றுக்கொள்ளும் மனநிலை அவர்களுக்கு ஏன், எப்படி, எதற்காக வந்தது எனும் கேள்வி எழுகிறது. இவர்களில் பலருக்கு மா சேதுங், கார்ல் மார்க்ஸ், லெனின் மற்றும் ஸ்டாலின் போன்றவர்களைப் பற்றி எதுவுமே தெரியாது.
2007-ம் ஆண்டு மகாராஷ்டிரத்தில் கத்சிரோலி எனும் பகுதியில் சுமன் எனும் 18 வயதே நிரம்பிய இளம் பெண் மாவோயிஸ்டுகளின் தீவிரவாதப் பயிற்சி முகாமில் ஆயுதப்பயிற்சி பெற்று வந்தார். அவரைப் பேட்டி கண்ட ஒரு பத்திரிகையாளர், ""இவருக்கு கம்யூனிஸத்தைப் பற்றியோ, தீவிரவாதத்தைப் பற்றியோ எதுவுமே தெரியாது. தனது கிராமத்தில் பிழைப்புக்குச் சரியான வழி கிடையாது, தங்களைக் கொடுமைப்படுத்தும் ஆண்கள் மற்றும் தீவிரவாதிகளைத் தேடித் தங்கள் ஊருக்கு வரும் போலீஸ்காரர்கள் தங்களை மானபங்கம் செய்ய முயற்சிப்பது போன்றவற்றிலிருந்து விடுபட மாவோயிஸ்டுகளை அணுகினால் அவர்கள் உடனடி நடவடிக்கை எடுக்கிறார்கள். இவர்கள் மாவோயிஸ்டுகளான காரணம் இதுதான்.
ஆக, ஆதிவாசி மக்களின்மீது மற்றவர்களால் நடத்தப்படும் கடுமையான நடவடிக்கைகளுக்கு அரசுத் தரப்பிலோ மற்ற அரசு சாராத நிறுவனங்கள் தரப்பிலோ எந்தவிதமான நல்லாதரவுடன் கூடிய நடவடிக்கைகள் அந்தப் பகுதியில் கிடையாது. நமது வளர்ந்துவிட்ட கிராமங்களில் உள்ளதுபோல், ஊர்ப் பஞ்சாயத்து அல்லது தனிப்பட்டவர்கள் மீது நடத்தப்படும் தாக்குதல்களைத் தட்டிக்கேட்கும் பெரியவர்கள் அடர்ந்த காட்டுப்பகுதியில் உள்ள ஆதிவாசி கிராமங்களில் இல்லை.
இதுபோன்ற பகுதிகளுக்குச் செல்லும் மாவோயிஸ்டுகள் பாதிக்கப்பட்ட பெண்களைக் குறிவைத்து தங்கள் இயக்கத்தில் சேர்த்துக் கொள்கிறார்கள்.
இதுபோன்ற ஆதிவாசி குடியிருப்புகளில் கண்டெடுக்கப்பட்ட ஒரு சிறிய போஸ்டரில் "வர்க்கப் போராட்டத்தின் மூலம் புரட்சி உருவாகும். புரட்சி இல்லாமல் பெண்களுக்கு விடுதலை கிடைக்காது' எனும் வாசகங்கள் உள்ளன. இப்பகுதியில் வேலை செய்யும் ஓர் அனுபவம் வாய்ந்த போலீஸ் அதிகாரியின் கூற்றுப்படி ஆதிவாசிகள் குடியிருப்புகளில் பொருளாதார முன்னேற்றமும் கிடையாது. அதுபோலவே எந்த அரசியல் கட்சியும் கிடையாது. எனவே இந்த அரசியல் வெற்றிடத்தை மாவோயிஸ்டுகள் மிக எளிதாக நிரப்பிவிடுகிறார்கள்.
மேலே கூறப்பட்ட விஷயங்கள் நமக்கு மிகவும் அதிர்ச்சி அளிப்பதாக உள்ளன. இதைப் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்த நீட்டாலா குலாட்கர் என்பவர், அஜிதா எனும் 19 வயது நிரம்பிய பெண் நக்சலைட் பற்றி விரிவாகக் கூறுகிறார்.
1968-ம் ஆண்டு கேரளத்தில் ஒரு காவல் நிலையத்தைத் தாக்கும் நக்சலைட்டுகள் சுற்றி வளைத்துப் பிடிக்கப்பட்டார்கள். அவர்களில் அஜிதா எனும் பெண்மணியும் ஒருவர். அஜிதா குனிக்கல் எனும் இந்தப் பெண் மும்பையில் பிறந்தவர். ஆனால் கேரளத்தில் வளர்ந்தவர். இவரது தந்தை குனிக்கல் நாராயணன், கேரளத்தில் நக்சல்பாரி இயக்கத்தைத் தொடங்கியவர். இவரது மனைவி மந்தாகினி குஜராத்தைச் சேர்ந்தவர். கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்த அஜிதாவை, அவரது தந்தை நக்சல்பாரி இயக்கத்தில் சேருமாறு அழைப்பு விடுத்தார்.
நக்சல்பாரி இயக்கத்தில் முழு ஈடுபாடு ஏற்பட்ட பின் அஜிதா கேரளத்தில் வயநாடு பகுதிக்குச் செல்கிறார். அங்கு மலைப்பிரதேசத்தில் ஆதிவாசிகளுக்கும், நிலச்சுவான்தார்களுக்கும் கடுமையான தகராறுகள் நடந்துவந்த நேரம் அது. நிறைய ஆதிவாசிகளின் நிலங்களை நிலச்சுவான்தார்கள் வன்முறையாக எடுத்துக்கொண்டு ஆதிவாசிகளை விரட்டி விடுவது என்பது ஒரு பிரச்னையாக உருவெடுத்தது.
இது பற்றி அரசு அதிகாரிகளிடம் கேட்டால், நிறைய பட்டா நிலங்கள் வெளியூர்களில் வசிக்கும் நிலச்சுவான்தார்களால் தனிப்பட்ட முறையில் நேரடியாக நிர்வகிக்கப்படாமல் இருந்தன.
இதுபோன்ற நிலங்களில் ஆதிவாசி கிராமத்தினர் சென்று குடியமர்ந்து கொண்டு சிறிய அளவில் விவசாயம் செய்து வந்தார்கள். இது இரண்டு மூன்று தலைமுறைகளாகத் தொடர, இந்த நிலங்கள் தங்களுக்குச் சொந்தம் என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள். ஆனால், அரசு ஆவணங்களில் பல நிலச்சுவான்தார்கள் பட்டாதாரர்களாகத் தொடர்ந்தார்கள்.
நிலங்களின் தேவைகளும், விலைமதிப்பும் உயர்ந்த பின்னர், நகர்ப்புறங்களில் இருந்த நிலச்சுவான்தார்கள் தங்கள் நிலங்களைத் தேடி மலைக்கிராமப் பகுதிகளுக்கு வந்து அவற்றை யாரோ ஆக்கிரமித்திருப்பதைக் கண்டு போலீஸ் உதவியுடன், உள்ளூர் ரவுடிகள், வஸ்தாதுகள் உதவியுடன், ஆதிவாசிகளைத் துரத்திவிட்டு, தங்கள் பட்டா நிலங்களை மீண்டும் கையகப்படுத்துவார்கள். வழக்கம்போல் போலீஸôர் சட்டப்படி பட்டா வைத்திருக்கும் பணக்காரர்களின் பக்கம் துணை நிற்பார்கள்.
நிலைமை இப்படி இருக்க ஆதிவாசி தலைவர்களும் நக்சல்பாரி இயக்கத்தினரும் நிலச்சுவான்தார் கையில் இருக்கும் பட்டாக்கள் உண்மையானவை அல்ல, போர்ஜரிகள் என வாதிட்டார்கள். இந்தப் பிரச்னை மிகவும் அதிகமாகி ஒரு கொரில்லா தாக்குதல்தான் சரி என ரகசியமாக நக்சல்பாரிகளின் கூட்டத்தில் பிரசாரம் தொடர்ந்தது.
கேரளத்தின் அன்றைய நம்பூதிரிப்பாட் அரசாங்கம் தலைச்சேரி எனும் இடத்தில் ஒரு பெரிய தாக்குதலைச் சமாளிக்க வேண்டியிருந்தது.
கண்ணூர் மாவட்டத்தில் ஒரு தனியார் பீடி கம்பெனி மிகப் பிரபலமாக வளர்ந்தது. அதில் சுமார் 20,000 பீடித் தொழிலாளர்கள் வேலை செய்தார்கள். அவர்களுக்குக் குறைந்தபட்ச கூலி நிர்ணயம் செய்து நம்பூதிரிப்பாடின் கம்யூனிஸ்ட் அரசு ஒரு சட்டம் இயற்றியது. இந்தக் கூலி கட்டுபடியாகாது என்பதால், பீடி கம்பெனியை மூடிவிட்டு, தங்கள் சொந்த கர்நாடக மாநிலத்துக்கு அதை மாற்றிவிட்டார்கள்.
இந்த ஒரே நடவடிக்கையில் 20,000 ஏழைத் தொழிலாளர்கள் வேலையிழந்து பரிதவித்தார்கள். அவர்களைத் திரட்டி ஆயுதங்களைக் கொடுத்துப் பயிற்சி செய்து தலைச்சேரி போலீஸ் நிலையத்தைத் தாக்க முற்பட்டார்கள் நக்சலைட்டுகள்.
அஜிதா அந்தத் தாக்குதலில் பங்கெடுத்தார். ""அந்தத் தாக்குதலில் நிறைய ஆயுதங்கள் அங்கே கிடைக்கும் என்று நாங்கள் ஈடுபட்டோம். ஆனால் அந்தத் தாக்குதலில் நாங்கள் கைது செய்யப்பட்டு படுதோல்வி அடைந்தோம்'' என்கிறார் அஜிதா. அவர் ஏழரை ஆண்டுகள் சிறையில் இருந்தார்.
19 வயதே நிரம்பிய அஜிதா, போலீஸôரால் மானபங்கப்படுத்தப்பட்டதாகவும், அவர்கள் தன்னை நிறைய விபசார வழக்கில் கைதான பெண்களுடன் ஒரே அறையில் அடைத்து வைத்ததாகவும் கூறுகிறார். அதுமாதிரிப் பெண்கள் தாங்கள் வாழ்க்கையில் ஏழ்மையினாலும், ஆண்கள் மற்றும் போலீஸôர் பலரால் துன்புறுத்தப்பட்டு விபசாரத் தொழிலுக்கு வந்ததாகவும் கூறினார்களாம்.
இது ஒரு கேடுகெட்ட உலகம் என்பதைத் தன்னுடைய ஏழரை ஆண்டு சிறை அனுபவத்தில் முழுவதும் தெரிந்து கொண்டதாக அவர் கூறுகிறார்.
என் தந்தை எனக்குப் போதித்த சித்தாந்தங்களும், என்போன்ற சில துரதிருஷ்டமான பெண்கள் வாழ்க்கையில் அனுபவித்த துன்பங்களும் என்னைத் தீவிர போராளியாக மாற்றியது என்று கூறுகிறார் அஜிதா.
இதுபோன்ற தகவல்கள் வளர்ந்துவிட்ட மாநிலமாகிய தமிழகத்தின் குடிமக்களாகிய நமக்கு மிகவும் ஆச்சரியத்தை அளிக்கலாம். மக்களின் அடிப்படைத் தேவைகளை மாநில அரசு கவனிக்க வேண்டும். கிராமப்புறங்களில் வாழ்க்கைக் கட்டமைப்புகள் எனப்படும் சாலை வசதிகள், குடிநீர் வசதி, கல்வி, சுகாதாரம் போன்றவற்றுடன் அடிப்படை சமூகப் பாதுகாப்பும் உறுதி செய்யப்பட வேண்டும்.
கல்வி அறிவில்லாத பெண்கள் எப்படி நடத்தப்படுகிறார்கள், தொழிலாளர்கள் எப்படித் தங்கள் எஜமானர்களால் நடத்தப்படுகிறார்கள் என்பவையெல்லாம் அடிப்படை விஷயங்களாக மாறுகின்றன. ஏழை, பணக்காரன் வித்தியாசம் மிக அதிகமாகி காழ்ப்புணர்ச்சி வளரக்கூடாது என்ற ஒரே காரணத்துக்காகத்தான் இந்தியாவின் முதல் பிரதமர் பண்டித ஜவாஹர்லால் நேரு, சோஷலிச சித்தாந்தப்படி ஏழை மக்களின் நல்வாழ்வுக்காக பல உயரிய திட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்தினார். காலப்போக்கில் அரசியல்வாதிகளின் ஊழல் பெருகி தாதாக்களுடனும், தனவந்தர்களுடனும் ஒரு கூட்டணி அமைத்து ஏழை மக்கள் அதிக அளவில் உருவாகித் தங்களுக்கு அரசு எதுவும் செய்யாது, போராடித்தான் நமக்கு வேண்டிய நன்மைகளை நாம் பெற முடியும் என்ற எண்ணம் உருவாகிவிட்டது.
இதை முற்றும் உணர்ந்து, அதன் அடிப்படையில் திட்டமிடாமல், கூடுதல் போலீஸôரையும், பாதுகாப்புப் படையினரையும் அனுப்பி, ஆளில்லாத விமானங்களின் மூலம் குண்டு மழை பொழிந்து மாவோயிஸ்டுகளை அடக்கி ஒடுக்கிவிட முடியாது!
கட்டுரையாளர் : என். முருகன்
நன்றி : தினமணி
Wednesday, December 9, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment