{யூனியன் கார்பைடு நிறுவனத்தில் (இப்போது டோவ் கெமிக்கல்ஸ்) துருப்பிடித்துக் கிடக்கும் ஒரு கொள்கலன்.}1984 டிசம்பர் 2 ம் தேதி இரவு 10 மணி.
மத்தியப் பிரதேச மாநிலம், போபால் நகரில் உள்ள யூனியன் கார்பைட் நிறுவனத்தின் கொள்கலன் 610-ல் தண்ணீர் கலக்கிறது. அந்த டேங்க்கில் இருந்த 42 டன் மீதைல் ஐசோசயனைட், இந்தத் தண்ணீர் பட்டதும் வேதியியல் மாற்றம் அடைகிறது. 200 டிகிரி செல்சியஸ் அளவுக்கு வெப்பம் உயர்கிறது. அழுத்தம் தாங்காமல் கொள்கலனின் பாதுகாப்பு மூடிகள் திறந்து கொள்கின்றன. நள்ளிரவில் விஷவாயு வெளியேறிப் பரவுகிறது...போபால் நகர் முழுவதும்!
அப்போது அந்நகரின் மக்கள் தொகை 5.2 லட்சம். இவர்களில் 2 லட்சம் பேர் சிறுவர்கள். 3000 பேர் கருவுற்ற தாய்மார்கள்.
டிசம்பர் 3-ம் தேதி காலை போபால் நகர மக்கள் அனைவரும் கண்ணெரிச்சல், மூச்சடைப்புடன் கண்விழிக்கின்றனர். அன்றைய ஒரு நாளில் மட்டும் சுமார் 4000 பேர் இறந்தனர் என்று அதிகாரப்பூர்வமாக அறிவிக்கப்பட்டது. உண்மையில், இறந்தவர்களின் எண்ணிக்கை இரு மடங்கு என்று சொல்லப்படுகிறது. அடுத்த 72 மணி நேரத்தில் இறந்தவர்கள் சுமார் 10,000 பேர். இதன் பாதிப்பால் மெல்லச் செத்தவர்கள் 25,000 பேர்.
இன்னமும் சாகாமல் இருக்கும் இரண்டு விஷயங்களில் முதலாவது, போபால் மாவட்ட நீதிமன்றத்தில் நடைபெறும், யூனியன் கார்பைடு நிறுவனத்தின் மீதான வழக்கு ஒன்றுதான். இரண்டாவதாக, யூனியன் கார்பைடு விட்டுச்சென்ற 390 டன் நச்சு வேதிப்பொருள்கள் இன்னமும் போபாலின் நிலத்தடி நீரைக் கெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறது.
பராமரிப்பு இல்லாததுதான் விபத்துக்குக் காரணம் என்று தெளிவாக ஆய்வு அறிக்கைகள் குறிப்பிட்டன. பராமரிப்புச் செலவுகளை குறைப்பதற்காக கொள்கலன் 610க்கு அளிக்க வேண்டிய குளிர்பதன வசதியை விலக்கிக் கொள்ளாமல் இருந்திருந்தால் இந்த விபத்தே நடந்திருக்காது என்று ஆய்வு முடிவுகள் தெரிவிக்கப்பட்டன. ஆனாலும் யூனியன் கார்பைடு இதை ஏற்கவில்லை. ஏதோ ஒரு ஊழியரின் சதிவேலை காரணமாக, கொள்கலன் 610-ல் தண்ணீர் கலக்கப்பட்டுள்ளது என்ற வாதத்தை மட்டுமே முன்வைத்தது.
இந்த வாதத்தையும் உப்புசப்பு இல்லாமல் செய்து உண்மை மறைக்கப்பட்டது. 42 டன் மீதைல் ஐசோசயனைடை ஒரே கொள்கலனில் வைத்திருந்தது சட்டப்படிக் குற்றம், இந்த அளவுக்கான மூலப்பொருளை 200 கலன்களில் வைத்திருந்திருக்க வேண்டும் என்று ஆய்வு நடத்திய வல்லுநர் குழு குறைகூறியுள்ளது என்பதை அரசு பெரிதாக நினைக்கவில்லை.
இறந்தவர் குடும்பத்துக்கு ரூ.62 ஆயிரம், பார்வை இழப்பு போன்ற நிரந்தர ஊனமுற்றோருக்கு ரூ.25000 இழப்பீடு வழங்கியதோடு சரி. மொத்தம் ரூ. 1500 கோடி இழப்பீடுகளாக கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. அதாவது, இந்திய அரசு 3 பில்லியன் டாலர் இழப்பீடு கேட்டு வழக்கு தொடுத்தது. ஆனால் கிடைத்ததோ அதில் 15 விழுக்காடுதான்.
இத்தனைப் பேர் மரணத்துக்கு காரணமாக இருந்த யூனியன் கார்பைடு நிறுவனத்தின் தலைமைச் செயல் அலுவலர் வாரன் ஆன்டர்சன் இந்த வழக்கில் முதல் குற்றவாளியாக பதிவு செய்யப்பட்டார். ஆனால் அவர், நீதிமன்ற விசாரணைக்கு அழைக்கப்படும்போதெல்லாம் வருவேன் என்ற உறுதிமொழியுடன் அமெரிக்கா சென்றவர் திரும்ப வரவே இல்லை. நீதிமன்றம் அழைத்தாலும் வரவில்லை. அதன் பிறகே, 17 ஆண்டுகள் கழித்து அவரை மறைந்துவாழும் குற்றவாளியாக அறிவித்து அவரை ஒப்படைக்க வேண்டும் என்று அமெரிக்காவிடம் இந்திய அரசு கேட்டுக் கொண்டது. இந்திய அரசு சொல்லும் காரணங்களுக்காக நாங்கள் எமது குடிமகனை உங்களிடம் ஒப்படைக்க இன்னின்ன சட்டங்கள் இடம் தரவில்லை என்று அமெரிக்கா சொல்லிவிட்டது.
இப்போது யூனியன் கார்பைடு கம்பனி என்றே ஒன்று இல்லை என்று ஆகிவிட்டது. அதாவது அந்த நிறுவனத்தை, ஏற்கெனவே பங்குதாரர் என்று சொல்லிக்கொண்டு, டோவ் கெமிக்கல் நிறுவனம் முழுமையாக வாங்கிவிட்டது. இப்போது யார் மீது வழக்கு தொடுப்பது. கீழே தள்ளியதோடு குழியும் பறித்ததாம் குதிரை என்கிற கதையாக, இந்தியாவில் ஏற்பட்ட வேலையிழப்பு நாள்களுக்கு ரூ.10,000 டாலர் இழப்பீடு வழங்க வேண்டும் என்று வழக்கு போடும் அளவுக்கு தைரியம் வந்துவிட்டது. இந்த டோவ் கெமிக்கல் என்பதே ஒரு பொய்யான ஒன்று என்றும், யூனியன் கார்பைடு நிறுவனத்தை காப்பாற்ற இப்படியான பெயர் மாற்றம் உரிமையாளர் மாற்றம் என்று நடிக்கிறார்கள் என்றும் சொல்லப்படுகிறது.
போபால் நீதிமன்றம் கடந்த ஜூலை மாதம், ஆன்டர்சனைக் கைது செய்வதற்கான புதிய ஆணையைப் பிறப்பித்துள்ளது. மறுபடியும் இந்திய அரசு இதனை அமெரிக்காவுக்குத் தெரிவித்து, அவர்கள் சட்டத்துக்கு பொருந்தி வந்தால், ஆன்டர்சனை அனுப்பி வைப்பார்கள். ஆனால், இப்போது இந்தியா மீது அமெரிக்கா பொழியும் பாசமழையில் இந்த மாதிரியான முகம் சுளிக்க வைக்கும் பிரச்னைகளை முன்வைக்கப்படுமா என்பதும் சந்தேகம்தான்.
சரி, ஆன்டர்சன் ஒப்படைக்கப்பட்டாலும் என்ன நீதி கிடைத்துவிடும்?
"கட்டின புருஷன் சரியில்லாதப்ப, கண்டவனையெல்லாம் குத்தம் சொல்லி என்ன ஆகப்போவது' என்று அழுத பெண்கள் மூக்கைச் சிந்துவதைப் போலத்தான் நாமும் சமாதானம் அடைய வேண்டும் போல. வேறு வழி!
கட்டுரையாளர் : இரா. சோமசுந்தரம்
மத்தியப் பிரதேச மாநிலம், போபால் நகரில் உள்ள யூனியன் கார்பைட் நிறுவனத்தின் கொள்கலன் 610-ல் தண்ணீர் கலக்கிறது. அந்த டேங்க்கில் இருந்த 42 டன் மீதைல் ஐசோசயனைட், இந்தத் தண்ணீர் பட்டதும் வேதியியல் மாற்றம் அடைகிறது. 200 டிகிரி செல்சியஸ் அளவுக்கு வெப்பம் உயர்கிறது. அழுத்தம் தாங்காமல் கொள்கலனின் பாதுகாப்பு மூடிகள் திறந்து கொள்கின்றன. நள்ளிரவில் விஷவாயு வெளியேறிப் பரவுகிறது...போபால் நகர் முழுவதும்!
அப்போது அந்நகரின் மக்கள் தொகை 5.2 லட்சம். இவர்களில் 2 லட்சம் பேர் சிறுவர்கள். 3000 பேர் கருவுற்ற தாய்மார்கள்.
டிசம்பர் 3-ம் தேதி காலை போபால் நகர மக்கள் அனைவரும் கண்ணெரிச்சல், மூச்சடைப்புடன் கண்விழிக்கின்றனர். அன்றைய ஒரு நாளில் மட்டும் சுமார் 4000 பேர் இறந்தனர் என்று அதிகாரப்பூர்வமாக அறிவிக்கப்பட்டது. உண்மையில், இறந்தவர்களின் எண்ணிக்கை இரு மடங்கு என்று சொல்லப்படுகிறது. அடுத்த 72 மணி நேரத்தில் இறந்தவர்கள் சுமார் 10,000 பேர். இதன் பாதிப்பால் மெல்லச் செத்தவர்கள் 25,000 பேர்.
இன்னமும் சாகாமல் இருக்கும் இரண்டு விஷயங்களில் முதலாவது, போபால் மாவட்ட நீதிமன்றத்தில் நடைபெறும், யூனியன் கார்பைடு நிறுவனத்தின் மீதான வழக்கு ஒன்றுதான். இரண்டாவதாக, யூனியன் கார்பைடு விட்டுச்சென்ற 390 டன் நச்சு வேதிப்பொருள்கள் இன்னமும் போபாலின் நிலத்தடி நீரைக் கெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறது.
பராமரிப்பு இல்லாததுதான் விபத்துக்குக் காரணம் என்று தெளிவாக ஆய்வு அறிக்கைகள் குறிப்பிட்டன. பராமரிப்புச் செலவுகளை குறைப்பதற்காக கொள்கலன் 610க்கு அளிக்க வேண்டிய குளிர்பதன வசதியை விலக்கிக் கொள்ளாமல் இருந்திருந்தால் இந்த விபத்தே நடந்திருக்காது என்று ஆய்வு முடிவுகள் தெரிவிக்கப்பட்டன. ஆனாலும் யூனியன் கார்பைடு இதை ஏற்கவில்லை. ஏதோ ஒரு ஊழியரின் சதிவேலை காரணமாக, கொள்கலன் 610-ல் தண்ணீர் கலக்கப்பட்டுள்ளது என்ற வாதத்தை மட்டுமே முன்வைத்தது.
இந்த வாதத்தையும் உப்புசப்பு இல்லாமல் செய்து உண்மை மறைக்கப்பட்டது. 42 டன் மீதைல் ஐசோசயனைடை ஒரே கொள்கலனில் வைத்திருந்தது சட்டப்படிக் குற்றம், இந்த அளவுக்கான மூலப்பொருளை 200 கலன்களில் வைத்திருந்திருக்க வேண்டும் என்று ஆய்வு நடத்திய வல்லுநர் குழு குறைகூறியுள்ளது என்பதை அரசு பெரிதாக நினைக்கவில்லை.
இறந்தவர் குடும்பத்துக்கு ரூ.62 ஆயிரம், பார்வை இழப்பு போன்ற நிரந்தர ஊனமுற்றோருக்கு ரூ.25000 இழப்பீடு வழங்கியதோடு சரி. மொத்தம் ரூ. 1500 கோடி இழப்பீடுகளாக கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. அதாவது, இந்திய அரசு 3 பில்லியன் டாலர் இழப்பீடு கேட்டு வழக்கு தொடுத்தது. ஆனால் கிடைத்ததோ அதில் 15 விழுக்காடுதான்.
இத்தனைப் பேர் மரணத்துக்கு காரணமாக இருந்த யூனியன் கார்பைடு நிறுவனத்தின் தலைமைச் செயல் அலுவலர் வாரன் ஆன்டர்சன் இந்த வழக்கில் முதல் குற்றவாளியாக பதிவு செய்யப்பட்டார். ஆனால் அவர், நீதிமன்ற விசாரணைக்கு அழைக்கப்படும்போதெல்லாம் வருவேன் என்ற உறுதிமொழியுடன் அமெரிக்கா சென்றவர் திரும்ப வரவே இல்லை. நீதிமன்றம் அழைத்தாலும் வரவில்லை. அதன் பிறகே, 17 ஆண்டுகள் கழித்து அவரை மறைந்துவாழும் குற்றவாளியாக அறிவித்து அவரை ஒப்படைக்க வேண்டும் என்று அமெரிக்காவிடம் இந்திய அரசு கேட்டுக் கொண்டது. இந்திய அரசு சொல்லும் காரணங்களுக்காக நாங்கள் எமது குடிமகனை உங்களிடம் ஒப்படைக்க இன்னின்ன சட்டங்கள் இடம் தரவில்லை என்று அமெரிக்கா சொல்லிவிட்டது.
இப்போது யூனியன் கார்பைடு கம்பனி என்றே ஒன்று இல்லை என்று ஆகிவிட்டது. அதாவது அந்த நிறுவனத்தை, ஏற்கெனவே பங்குதாரர் என்று சொல்லிக்கொண்டு, டோவ் கெமிக்கல் நிறுவனம் முழுமையாக வாங்கிவிட்டது. இப்போது யார் மீது வழக்கு தொடுப்பது. கீழே தள்ளியதோடு குழியும் பறித்ததாம் குதிரை என்கிற கதையாக, இந்தியாவில் ஏற்பட்ட வேலையிழப்பு நாள்களுக்கு ரூ.10,000 டாலர் இழப்பீடு வழங்க வேண்டும் என்று வழக்கு போடும் அளவுக்கு தைரியம் வந்துவிட்டது. இந்த டோவ் கெமிக்கல் என்பதே ஒரு பொய்யான ஒன்று என்றும், யூனியன் கார்பைடு நிறுவனத்தை காப்பாற்ற இப்படியான பெயர் மாற்றம் உரிமையாளர் மாற்றம் என்று நடிக்கிறார்கள் என்றும் சொல்லப்படுகிறது.
போபால் நீதிமன்றம் கடந்த ஜூலை மாதம், ஆன்டர்சனைக் கைது செய்வதற்கான புதிய ஆணையைப் பிறப்பித்துள்ளது. மறுபடியும் இந்திய அரசு இதனை அமெரிக்காவுக்குத் தெரிவித்து, அவர்கள் சட்டத்துக்கு பொருந்தி வந்தால், ஆன்டர்சனை அனுப்பி வைப்பார்கள். ஆனால், இப்போது இந்தியா மீது அமெரிக்கா பொழியும் பாசமழையில் இந்த மாதிரியான முகம் சுளிக்க வைக்கும் பிரச்னைகளை முன்வைக்கப்படுமா என்பதும் சந்தேகம்தான்.
சரி, ஆன்டர்சன் ஒப்படைக்கப்பட்டாலும் என்ன நீதி கிடைத்துவிடும்?
"கட்டின புருஷன் சரியில்லாதப்ப, கண்டவனையெல்லாம் குத்தம் சொல்லி என்ன ஆகப்போவது' என்று அழுத பெண்கள் மூக்கைச் சிந்துவதைப் போலத்தான் நாமும் சமாதானம் அடைய வேண்டும் போல. வேறு வழி!
கட்டுரையாளர் : இரா. சோமசுந்தரம்
நன்றி : தினமணி
2 comments:
பிரான்ஸின் இன்றைய நாளிதழ்களிலும் போபால் விஷ வாயு பற்றிய கட்டுரையை வெளியிட்டிருந்தனர். மிக மிக கொடுமையான சம்பவம். இன்னும் இது சம்பந்தமான குற்றவாளிகள் தண்டிக்கப்படாமல் இருப்பது இந்திய அரசின் கையாலாகாதத்தனமாகும்.
உதயம் வருகைக்கு நன்றி
Post a Comment